Tuz, ilk uluslararası ticaret malı haline geldi; üretimi ilk endüstrilerden ve kaçınılmaz olarak ilk devlet tekellerinden biriydi. Bin yıldır, tuz arayışı mühendislerin zorlu işlerinden biri olmuş ve en dahiyane olanlar dahil, bazı garip makinelerin de icat edilmesine yol açmıştır. En büyük kamu araçlarının bir kısmı, tuz çıkarma ihtiyacından kaynaklanmıştı. Tuz hem kimyanın hem de yer bilimin gelişmesinin öncüleri arasındaydı. Büyük ve işlek ticaret yolları kurulmuş, ittifaklar oluşturulmuş ve imparatorluklar güvenceye kavuşturulmuş devrimler patlak vermişti. Tüm bunlar okyanusları dolduran, pınarlardan fışkıran, göl yataklarında tabakalar oluşturan ve dünyanın yüzeye oldukça yakın kayalarının büyük bir kısmını kalınca bir kabuk gibi saran bir madde olan tuz içindi.

Dünyada tuz bulunmayan bir yere rastlamak neredeyse olanaksızdır. Ama modern yerbilimin sağladığı bilgilerden önce bu durum bilinmiyordu. Yirminci yüzyıla kadar, umutsuz bir biçimde tuz peşinde koşulmuş tuz ticareti yapılmış ve tuz uğrunda savaşılmıştı. Tuz, bin yıldır zenginliği temsil ediyordu. Karayipler’de tuz tüccarları evlerinin kilerinde tuz stoklardı. Çinliler, Romalılar, Fransızlar, Venedikliler, Habsburglar ve diğer birçok yönetim, savaşlar için para bulmak üzere tuz vergisi koymuştu. Askerlere ve zaman zaman işçilere tuzla ödeme yapılırken sık sık para yerine de kullanılmıştı.

Roma ordusu askerleri, atları ve hayvanları için tuza ihtiyaç duyuyordu. Bazen askerler maaşlarını tuz olarak alıyordu. İngilizce “salary” sözcüğünün, “tuz ekmek hakkı” ve “tuzluya mal olmak” gibi deneyimlerin kökleri buradan geliyordu. Latince sal sözcüğü Fransızca’da aylık ücret anlamına gelen Solde’ye dönüştü; asker (soldier) sözcüğünün kökü de budur.